Akademia dzieci i młodzieży

Oferujemy kompleksową pomoc psychiatryczną, psychologiczną oraz psychoterapeutyczną dla dzieci i młodzieży.
Zajmujemy się szerokim spektrum występujących zaburzeń i chorób psychicznych.

Specjalistyczny i fachowy zespół Akademii Zdrowia, Pasji i Nauki zdiagnozuję sytuację kryzysową i ustali najskuteczniejszy i indywidualnie dobrany programu leczenia lub terapii.

Lekarz psychiatra, specjalista psychiatrii dziecięcej ustali wraz zespołem Akademia Zdrowia, Pasji i Nauki która forma leczenia terapeutycznego będzie najlepiej dobraną i ustali plan leczenia.

Udzielamy porad ambulatoryjnych oraz terapię dzienną dla dzieci i młodzieży, obejmującą dzieci jeszcze przed rozpoczęciem realizacji obowiązku szkolnego, dzieci i młodzieży objętych obowiązkiem szkolnym i obowiązkiem nauki oraz kształcących się w szkołach ponadpodstawowych do ich ukończenia, a także ich rodziny lub opiekunów, przedstawicieli ustawowych lub innych osób stanowiących opiekunów.

Zespół Akademia Zdrowia, Pasji i Nauki działa kompleksowo i oferuje:

Porady lekarskie diagnostyczna rozpoczynające lub weryfikujące proces diagnostyczno-terapeutyczny, który obejmuje zebranie dokładnego wywiadu, w tym od rodziców lub opiekunów, ocenę stanu psychicznego i somatycznego, skierowanie na niezbędne badanie psychologiczne, niezbędne badania diagnostyczne, w tym laboratoryjne, ustalenie rozpoznania i planu terapeutycznego (obejmuje również omówienie rozpoznania i ustalenie planu terapeutycznego z rodzicem lub przedstawicielem ustawowym) oraz wystawienie niezbędnych zaświadczeń.

Porada lekarskie terapeutyczne kontynuująca leczenie według planu terapeutycznego, obejmujące ocenę stanu psychicznego i somatycznego, ocenę postępów leczenia (obejmuje również ocenę postępów leczenia z rodzicem lub opiekunem).

Porady lekarskie kontrolne obejmująca ogólną ocenę przebiegu leczenia, w tym ogólną ocenę przebiegu leczenia z rodzicem lub opiekunem, ocenę stanu somatycznego, w szczególności przy objawach polekowych, wydanie niezbędnych zaleceń odnośnie kontynuacji leczenia, niezbędne kontrolne badania diagnostyczne, w tym laboratoryjne.

Porady psychologiczno - diagnostyczne, udzielane z wykorzystaniem wystandaryzowanych narzędzi psychologicznych, rozpoczynające lub weryfikująca proces diagnostyczno-terapeutyczny, który może wymagać kilku porad diagnostycznych, mających na celu wykonanie pogłębionej diagnostyki osobowości, ocenę procesów poznawczych, ocenę innych dyspozycji psychicznych, wykonanie niezbędnych konsultacji specjalistycznych, ustalenie diagnozy psychologicznej i planu terapeutycznego.

Porady psychologiczne stanowiąca element wdrożonego planu leczenia, które obejmują: pomoc psychologiczną, niezbędne dodatkowe i kontrolne badania psychologiczne.

Sesje psychoterapii indywidualnej stanowiące element ustalonego planu leczenia, nastawione na przepracowanie podstawowych problemów i trudności, prowadzona według określonej metody, realizowana w formie interwencji kryzysowej (pomocy psychospołecznej), psychoterapii krótkoterminowej lub psychoterapii długoterminowej oraz psychoterapii podtrzymującej (po zakończeniu psychoterapii krótko- lub długoterminowej), polegająca na wspieraniu i utrzymywaniu mocnych cech dziecka.

Sesje psychoterapii rodzinnej, stanowiące element ustalonego planu leczenia, nastawiona na przepracowanie nasilających się problemów i trudności, oznaczających dysfunkcjonalność rodziny powodującą ryzyko wystąpienia zaburzeń psychicznych i somatycznych u członka rodziny, prowadzone według określonej metody.

Sesje psychoterapii grupowej realizowane w grupach, stanowiąca element ustalonego planu leczenia, prowadzona według określonej metody, w formie psychoterapii długoterminowej lub psychoterapii podtrzymującej (po zakończeniu psychoterapii krótko- lub długoterminowej).

Sesje wsparcia psychospołecznego, które przepracowują oddziaływanie psychospołeczne na jedną osobę lub w grupie od 2 do 6 osób, kierowane do osób w kryzysie lub ich rodzin, lub innych osób stanowiących oparcie społeczne lub wsparcie psychospołeczne. W ramach sesji podejmowane są również działania edukacyjno-konsultacyjne.

Wizyty, porady domowe lub środowiskowe w formie wizyty lekarskiej, porady diagnostycznej, terapeutycznej lub psychologicznej udzielanej w miejscu zamieszkania, kontynuująca leczenie według ustalonego planu terapeutycznego, dotycząca także rodzin lub innych osób stanowiących oparcie społeczne dziecka i obejmująca: ocenę postępu leczenia, realizację i koordynację zadań zaplanowanych w indywidualnym planie leczenia.

Zajmujemy się również rozwiązaniem problemów środowiskowych poprzez organizowanie sesji wsparcia psychospołecznego, sesji rodzinnych, prowadzenie rozmów o charakterze konsultacyjnym z bliskimi pacjenta oraz w niezbędnym zakresie z jego otoczeniem. Prowadzimy różne formy pomocy i interwencji psychoterapeutycznych i socjoterapeutycznych.

Tego typu zadania pozostaje w kompetencji całego zespołu terapeutycznego, psychologa, pedagoda, terapeuty środowiskowego, mediatora lub pracownika socjalnego.
Plan terapii i zdrowienia sporządza się w ramach pomocy w Akademia Zdrowia, Pasji i Nauki, której celem jest określenia indywidualnego postępowania terapeutycznego i innych związanych z nim oddziaływań na rzecz dziecka.
Plan ten może być sporządzony również w ramach innych form pomocy w szczególności pomocy długoterminowej.
Plan terapii i zdrowienia zawiera część diagnostyczną, część planistyczną.
Część diagnostyczna zawiera w szczególności podsumowanie oceny problemów zdrowotnych (w tym somatycznych), oceny etapu i składników procesu zdrowienia oraz listy potrzeb społecznych. Część planistyczna zawiera listy celów podejmowanych działań oraz planowanych metod ich osiągnięcia.
Plan terapii i zdrowienia sporządza zespół osób udzielających świadczeń opieki zdrowotnej, w skład którego wchodzi co najmniej lekarz, psycholog, psychoterapeuta, terapeuta, pedagog, coach. Plan podlega okresowej ewaluacji przez zespół, nie rzadziej jednak niż raz na 3 miesiace. Plan terapii i zdrowienia oraz każda jego zmiana są przedstawiane w celu ich uzgodnienia.
Plan terapii i zdrowienia jest dołączany do dokumentacji medycznej pacjenta. W przypadku sporządzenia planu terapii i zdrowienia odstępuje się od ustalania odrębnych planów: terapeutycznego lub leczenia. W przypadku hospitalizacji (całodobowej) oraz pobytu na oddziale dziennym wyznaczony lekarz przedstawia plan postępowania terapeutycznego obejmujący ten etap leczenia oraz odnotowuje go w dokumentacji medycznej.

Obejmując opieką naszych klientów, zobowiązujemy się do zorganizowania dostępności do co najmniej jednego kontaktu z pacjentem w ciągu tygodnia, bezpośredniego, telefonicznego lub za pośrednictwem innych systemów teleinformatycznych.

Przy każdym kontakcie ustalany jest termin i miejsce następnego kontaktu.

 
Poszczególne osoby z naszego zespołu utrzymują między sobą stały kontakt bezpośredni i z wykorzystaniem systemów informatycznych, m.in. w formie systematycznej wymiany informacji dot. pacjentów objętych pomocą;
wzajemnych konsultacji w rozwiązywaniu trudnych problemów zdrowia psychicznego naszych klientów, okresowych spotkań całego zespołu Akademii Zdrowia, Pasji i Nauki.

UWAGA!

Do dyspozycji uruchomiony jest telefon dyżurny oferujący płatną i doraźną pomoc psychiatryczną i psychologiczna w sytuacji kryzysu emocjonalnego lub psychicznego.

Nadzór medyczny sprawuje kierownik Akademii Zdrowia, pasji i Nauki.

Podczas konsultacji telefonicznej lub video zostanie udzielona pomoc kosultacyjna i informacyjna o możliwości uzyskania pomocy w Akademia Zdrowia, Pasji i Nauki, wskazanie miejsca uzyskania niezbędnego świadczenia z zakresu pomocy społecznej w przypadkach tego wymagających, przeprowadzenie wstępnej oceny potrzeb zdrowotnych osoby zgłaszających się z problemami zdrowia psychicznego, udzielenie możliwego wsparcia w zakresie ustalonych potrzeb oraz uzgodnienie wstępnego planu dalszego postępowania;

Zaburzenia psychiczne u dzieci i młodzieży

Zaburzenie psychiczne to zespół objawów. Jeden wyizolowany symptom, zachowanie nie świadczy o zaburzeniu! Objawy mogą dotyczyć poznawczej sfery funkcjonowania człowieka, afektywnej i behawioralnej. Zaburzenie możemy zaobserwować w tym jak dziecko czy nastolatek myśli, jak się zachowuje, co czuje. Zwrócmy uwage, że objawy, które obserwujemy mogą wynikać z różnych przyczyn.
Osoba z diagnozą zaburzenia psychicznego doświadcza cierpienia i rodzaju niemożności poradzenia sobie w wielu sferach życia.
Istotne jest, że naturalna, kulturowo rozumiana reakcja człowieka na sytuację stresującą nie może być rozumiana jako zaburzenie psychiczne.

Zaburzenie z deficytem uwagi i nadaktywnością (ADHD)

ADHD to zaburzenie neurorozwojowe, które charakteryzuje się trzema cechami: zaburzoną koncentracją uwagi, impulsywnością oraz nadruchliwością. Dlaczego ważna jest świadomość tych trzech cech? Zazwyczaj to, co obserwują rodzice to nadruchliwość. Cechy te muszą przejawiać się w różnych sytuacjach społecznych, środowiskach.
Oznacza to, że nie wystarczy by opisane objawy występowały tylko np. w środowisku szkolnym. Objawy zazwyczaj pojawiają się przed pójściem dziecka do szkoły, ale zgodnie z kryteriami, muszą ujawnić się do 12 roku życia. Zdarza się, że rodzice obserwują pierwsze symptomy już w okresie niemowlęcym (drażliwość, częsta płaczliwość). Jeśli chcemy wyobrazić sobie dziecko z  zespołem ADHD pomyślmy o dziecku, które nie potrafi usiedzieć w miejscu, mamy wrażenie, że cały czas jest w ruchu nie toleruje, kiedy jego potrzeba nie jest zaspokojona „tu i teraz”; szybko się niecierpliwi, zniechęca ma się wrażenie, że nie słucha, co się do niego mówi każdy bodziec zewnętrzny wytrąca go z wykonywanej czynności wokół niego panuje chaos, ma tendencję do gubienia rzeczy/ przedmiotów gubi zadania domowe, nie dotrzymuje terminów trudno mu się skoncentrować na określonym zadaniu lubi, kiedy uwaga koncentruje się wokół Jego osoby.

Istotne jest by odróżnić zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi od zaburzeń zachowania i opozycyjno- buntowniczych. Często zdarza się, że słyszymy, że dziecko jest niegrzeczne, bo ma ADHD. Należy rozróżnić, kiedy dziecko łamie zasady, postępuje w sposób niewłaściwy, a kiedy przejawia objawy ADHD. Wówczas można podjąć odpowiednie oddziaływania - odwołać się do obowiązujących zasad bądź przywołać trudności dzieci z diagnozą ADHD i odpowiedzieć adekwatnie do nich (warto wspomnieć o metodach i technikach, które pozwalają na lepsze funkcjonowanie osobom z ADHD.

Krok I

Nauczyciel/pedagog szkolny: Obserwacja ucznia podczas zajęć lekcyjnych, przygotowanie informacji o funkcjonowaniu ucznia w szkole
Rodzice: Obserwacja zachowania dziecka w domu, w trakcie aktywności podejmowanych poza szkołą.
Krok II
Psycholog: Wywiad z rodzicami/opiekunami prawnymi dziecka, ewentualnie osobami, które spędzają z dzieckiem dużo czasu (babcia, dziadek, opiekunka), rozmowa z dzieckiem, badanie psychologiczne
Krok III
Lekarz psychiatra dziecięcy: Badania ogólne i specjalistyczne, wykluczenie innych chorób, bądź rozpoznanie współwystępujących z ADHD zaburzeń czy powikłań zespołu, podjęcie decyzji o konieczności wprowadzenia farmakoterapii
Krok IV
Zespół specjalistów badających dziecko: Przygotowanie Karty Planowania Terapii zawierającej stosowane oddziaływania terapeutyczne (rodzaj zajęć/terapia, trening), którymi należy objąć dziecko, warsztaty skierowane do rodziców, termin wizyty kontrolnej), przygotowanie opinii z zaleceniami do szkoły
Krok V
Terapeuci - Dziecko (w zależności od potrzeb): psychoterapia – udział w treningu umiejętności społecznych i radzenia sobie z emocjami, ewentualnie socjoterapii – dodatkowe oddziaływania.
Rodzice: warsztaty rozwijające umiejętności radzenia sobie z zaburzeniami koncentracji uwagi, nadruchliwością, impulsywnością oraz niepożądanymi zachowaniami przejawianymi przez dziecko.
Jak zatem widzimy w przypadku dzieci z trudnościami zdiagnozowanymi jako ADHD ważna jest współpraca specjalistów i podejmowanie oddziaływań, które będą spójne, zarówno w środowisku szkolnym dziecka jak i domowym.

Zaburzenia depresyjne

Statystycznie na depresję cierpi 2 % dzieci, a zaburzenia depresyjne mogą wystąpić u 20 % nastolatków, 30–70% dzieci, które przebyły pierwszy epizod depresji, doświadczy drugiego (lub kolejnych) jeszcze w okresie dziecięcym, adolescencji lub w wieku dorosłym.
Dlatego tak istotne jest by dostrzegać niepokojące objawy i wiedzieć jakie kroki podjąć, by pomóc dziecku. Przyczyny tegoż zaburzenia obejmują m.in.:

• czynniki genetyczne (depresja u rodziców- 3 krotnie zwiększa ryzyko depresji u potomstwa, poziom dziedziczenia- co najmniej 50%),
• czynniki środowiskowe (konflikty w rodzinie, zaniedbanie, przemoc, nadużycia seksualne, niski status socjoekonomiczny),
• czynniki osobowe (wysoki poziom lęku, niska samoocena, wysoki samokrytycyzm, zniekształcenia poznawcze, negatywny styl atrybucji, niskie osiągnięcia szkolne, niskie umiejętności społeczne, wysoki perfekcjonizm, poczucie beznadziei),
• krytyczne wydarzenia życiowe, czyli stresory. 

Symptomy:

• nadmiar snu,
• znaczny przyrost masy ciała,
• uczucie ciężkości w kończynach,
• pobudzenie psychomotoryczne, nadaktywność,
• zachowania agresywne,
• zaburzenia koncentracji uwagi,
• trudności z zapamiętywaniem,
• zachowania autodestrukcyjne,
• używanie substancji psychoaktywnych.

W procesie diagnozowania dziecięcej czy młodzieńczej depresji ważną rolę pełnią nauczyciele. Można zaobserwować, że często, to im łatwiej jest zauważyć i nagłośnić objawy smutku, przygnębienia u dziecka. Rodzice mogą zmagać się z potrzebą zaprzeczania rzeczywistości, poczuciem winy czy wstydu. Dlatego tak ważnym jest by nauczyciele nie bali się rozmawiać z rodzicami ucznia o swoich refleksjach, informować psychologa czy pedagoga szkolnego a zwłaszcza rozmawiać z samym dzieckiem o jego samopoczuciu psychofizycznym. Należy pamiętać, że depresji, także wśród ludzi młodych, mogą towarzyszyć myśli rezygnacyjne i próby samobójcze.

Jak podaje Światowa Organizacja Zdrowia przyczyny wpływające na decyzję o próbie odebrania sobie życie wśród dzieci i młodzieży to najczęściej:

• problemy rodzinne,
• rozstanie z przyjaciółmi lub sympatią,
• śmierć kogoś bliskiego,
• zerwanie związku miłosnego,
• konflikty z  prawem,
• nacisk ze strony rówieśniczej,
• tyranizowanie, 
• rozczarowanie wynikami w nauce,
• wysoki poziom wymagań w szkole,
• złą sytuację finansową rodziny,
• niechcianą ciążę,
• poważną chorobę somatyczną lub zakażenie chorobą przenoszoną drogą płciową.

Nie mamy wpływu na to jak dany stresor wpłynie na młodego człowieka, warto jednak zdawać sobie sprawę z czynników ryzyka, które zwiększają prawdopodobieństwo targnięcia się na swoje życie oraz czynników ochronnych, które to prawdopodobieństwo zmniejszają.

Zaburzenia lękowe

Mówiąc o zaburzeniach lękowych należy wspomnieć o lęku, który ma formę adaptacyjną. Wówczas jako naturalna reakcja organizmu ostrzega nas przed niebezpieczeństwem. Kiedy jednak lęk przybiera postać dezadaptacyjną gdy lęk jest nieadekwatny do sytuacji, momentu rozwojowego, wiąże się z cierpieniem psychicznym i zaburza funkcjonowanie.

Poniżej opis rodzajów zaburzeń lękowych i ich opis ze względu na rozwojowy czas występowania.

Diagnozowane we wczesnym dzieciństwie Obecne u dzieci, młodzieży i dorosłych

Lęk separacyjny – pojawia się między 2. a ok. 8. rokiem życia, silny lęk przy rozłączaniu dziecka z ważnym opiekunem, występuje w momencie separacji lub przez cały czas rozłąki, dziecko zamartwia się o  los opiekuna, katastrofizuje, przewiduje wypadki, a nawet śmierć rodzica, płacze, często zgłasza obawy czy rodzic po nie przyjdzie, dopytuje się, czy może zadzwonić do opiekuna, może być wycofane i nieobecne myślami podczas zajęć, zgłasza objawy somatyczne: nudności, bóle głowy.
Agorafobia – lęk przed przebywaniem na otwartej przestrzeni.
Lęk uogólniony w  dzieciństwie – uporczywy lęk, obawy dotyczące różnych codziennych aktywności, zamartwianie się o  różne rzeczy, niemożliwa identyfikacja jednego konkretnego bodźca lękowego. Dziecko ma często somatyczne objawy, tj. bóle głowy, brzucha, wzmożone napięcie mięśniowe, wybudza się w nocy, ma trudności z zaśnięciem. Lęk uogólniony – uporczywy lęk, obawy dotyczące różnych codziennych aktywności, zamartwianie się o  różne rzeczy, niemożliwa identyfikacja jednego konkretnego bodźca lękowego. Dziecko ma często somatyczne objawy, tj. bóle głowy, brzucha, wzmożone napięcie mięśniowe, wybudza się w nocy, ma trudności z zaśnięciem.

Lęk społeczny w dzieciństwie – pojawia się między 2. a  ok. 8. rokiem życia, trwały i  nawracający lęk w  stosunku do obcych dorosłych, rówieśników. Podczas kontaktów w  nieznanymi osobami dziecko często płacze, wycofuje się, unika kontaktu, spontanicznych wypowiedzi, postrzegamy je często jako nieśmiałe, jest nadmiernie zakłopotane w  tego typu sytuacjach. Fobia społeczna – pierwsze objawy pojawiają się pod koniec szkoły podstawowej, w  gimnazjum, dziecko odczuwa nasilony lęk przed uczestniczeniem w  różnych sytuacjach społecznych, w  których można zostać negatywnie ocenionym. Dziecko unika kontaktów z rówieśnikami, na przerwach raczej siedzi samo, jest wycofane, unika odpowiedzi na forum klasy, a jak już znajduje się w  takiej sytuacji, gdy uwaga jest skoncentrowana na nim, obawia się wyśmiania, są widoczne silne, somatyczne objawy odczuwanego lęku podczas ekspozycji społecznej, np. drżenie rąk, głosu, czerwienienie się, nagła konieczność skorzystania z toalety. Często dorośli interpretują zachowanie dziecka w  kategoriach nieśmiałości i  z  tego powodu wiele dzieci cierpiących na fobię społeczną nie otrzymuje szybkiej fachowej pomocy.

Lęk pod postacią fobii – utrwalony lub nawracający lęk dotyczący konkretnego bodźca, np. lęk przed konkretnym zwierzęciem, lęk przed burzą, unikanie kontaktu z tym bodźcem. Fobie specyficzne – zetknięcie z konkretnymi przedmiotami lub sytuacjami wywołuje silny lęk, dziecko stara się za wszelką cenę unikać bodźca lękowego, np. widoku krwi.

Lęk z napadami paniki – pojawia się głównie u  nastolatków. Napad paniki to pojawienie się epizodu bardzo silnego lęku bez konkretnej przyczyny, któremu towarzyszą silne fizjologiczne objawy, np. zawroty głowy, kołatanie serca, brak tchu. Dziecko unika miejsc, w których doznało ataku paniki. Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne (OCD) – u chorego pojawiają się obsesyjne, natrętne myśli i/lub przymusowe, kompulsyjne czynności. Dziecko odczuwa silny przymus wykonania czynności, aby obniżyć lęk, który jest powodowany natrętną myślą. Lęk przed zarazkami powoduje przymus częstego mycia rąk oraz wykonywanie wielu czynności zabezpieczających, np. unikanie dotykania klamek od drzwi, podawania ręki innym osobom. Reakcja na ciężki stres (PTSD) – reakcje dziecka w konsekwencji przeżycia traumatycznego wydarzenia. Jest zróżnicowana i  zależy od indywidualnych cech i  sposobów radzenia sobie z trudnościami.

Mutyzm wybiórczy – brak lub ograniczenie mówienia w  określonych sytuacjach społecznych, przy zachowaniu rozumienia treści i umiejętności porozumiewania się

Leczenie: W przypadku zaburzeń lękowych zaleca się przede wszystkim psychoterapię indywidualną. Farmakoterapię stosuje się doraźnie (w chwili wzmożonego objawu) bądź w sytuacji, gdy psychoterapia okazuje się niewystarczająca. Wskazane są także działania rodzicielskie w formie psychoedukacji. Istotnym jest również by nauczyciele posiadali wiedzę z  zakresu tej tematyki bowiem są to zaburzenia występujące często w rzeczywistości szkolnej i wiążą się, niestety, z etykietowaniem i stygmatyzacją

Zaburzenia odżywiania

Bez względu o jakiej formie zaburzeń odżywiania będziemy mówić głównym ich objawem jest sposób odżywiania, który jest nietypowy. Zaburzenia odżywiania częstokroć towarzyszą innym zaburzeniom psychicznym.

Anoreksja - zespół objawów, charakteryzujący się celową utratą masy ciała. Osoba chora ma zniekształcony obraz własnego ciała. Kryteria diagnostyczne anorexia nervosa (jadłowstrętu psychicznego)

• ograniczenie podaży energetycznej posiłków prowadzące do znacząco obniżonej wagi ciała (odpowiednio do płci, wieku, zdrowia fizycznego)
• intensywna obawa przed przybraniem na wadze lub otyłością, lub utrzymujące się zachowania uniemożliwiające przybranie na wadze, nawet przy znacząco obniżonej wagi ciała
• zaburzone doświadczanie wagi lub kształtu ciała, nadmierny wpływ wagi ciała na samoocenę lub utrzymująca się nieświadomość znaczenia obecnej zbyt niskiej wagi ciała. Możemy mówić o dwóch typach anoreksji:
• typ restrykcyjny, polegający na ograniczaniu pokarmu, spożywaniu go w minimalnych ilościach, nie występują w nim wymioty i biegunki,
• typ bulimiczny, łączący minimalizowanie przyjmowanych pokarmów z objadaniem się i przeczyszczaniem

Bulimia zwana inaczej żarłocznością psychiczną przejawia się objadaniem się a następnie podejmowaniem zachowaniem mających na celu uzyskaniem ponownie kontroli nad masą ciała intensywne ćwiczenia fizyczne, głodówki, wymioty, środki przeczyszczające. W bulimii możemy wyróżnić typ przeczyszczający (w  którym dochodzi do przeczyszczania poprzez wymioty czy środki przeczyszczające) oraz nieprzeczyszczający.

Kryterium diagnozowania (DSM- 5) mówi o częstości występowania napadów objadania, jak i zachowań kompensacyjnych co najmniej raz w tygodniu przez co najmniej trzy miesiące. W bulimii rzadko dochodzi do gwałtownego spadku masy ciała. Model ten ukazuje złożoność przyczyn pojawienia się zaburzenia odżywiania.

Otyłość jest „ogólnoustrojową, przewlekłą chorobą metaboliczną wynikającą z zaburzenia równowagi między poborem i wydatkowaniem energii (homeostazy energetycznej organizmu), objawiającą się zwiększeniem ilości tkanki tłuszczowej w organizmie” (Oblacińska A., Woynarowska B., 1995, za: Oblacińska A., Tabak J., 2006, s. 9).
Etiologia tegoż zaburzenia obejmuje czynniki genetyczne, środowiskowe, kulturowe. Zatem wsparcie dziecka czy nastolatka z taką trudnością obejmowałoby zarówno oddziaływania indywidualne (nakierowane na odpowiednią dietę, nawyki żywieniowe, pracę nad wzmocnieniem samooceny) jak i środowiskowe (programy profilaktyczne, praca z rodzicami nad wdrożeniem przejawów zdrowego stylu życia). Praca z dzieckiem, nastolatkiem z problemem z otyłością powinna uwzględniać tendencję tychże osób do wycofania społecznego, być zorientowaną na włączanie tychże osób w środowisko rówieśnicze, nazwanie i wspieranie ich indywidualnych zasobów. Leczenie zaburzeń odżywiania u dzieci i młodzieży obejmuje głównie psychoterapię indywidualną, systemową, farmakoterapia jest włączana przy współwystępowaniu innych zaburzeń np. depresyjnych, lękowych.

Istotnym jest by spojrzeć na czas adolescencji jako okres kryzysu. Ów kryzys dotyczy nie tylko młodego człowieka, ale i jego rodziny, otoczenia. Kiedy więc powinniśmy zaniepokoić się funkcjonowaniem nastolatka? Jak odróżnić kryzys rozwojowy od oznak zaburzenia psychicznego?

• gdy w ciągu trzech lat pojawiają się minimum trzy kryzysy dezorganizujące funkcjonowanie nastolatka,
• pojedynczy kryzys trwa dłużej niż trzy, cztery miesiące,
• młody człowiek funkcjonuje jakby w żałobie, nie ma żadnych celów, wizji przyszłości,
• w życiu młodego człowieka brak bliskich relacji, przyjaźni, identyfikacji religijnej, wartości grupowych,
• istnieje niejasność co do orientacji psychoseksualnej,
• występują reakcje hipermaniakalne tj. wzmożenie nastroju, zwiększona energia, aktywność, rozmowność, gonitwa myśli, przyśpieszona mowa, wielość tematów podejmowanych przez nastolatka, niezwykle dobre samopoczucie, przecenianie własnych możliwości itd.,
• wycofanie, reakcje unikowe,
• działania przestępcze, antyspołeczne

Wczesne oznaki zaburzeń psychicznych u dzieci i młodzieży, co powinno nas zaniepokoić (sygnały ostrzegawcze) Pamiętajmy, że jeden sygnał ostrzegawczy, jedno wyizolowane zachowanie nie oznacza zaburzenia psychicznego czy też kryzysu psychicznego, warto jednak zwrócić na nie uwagę zwłaszcza jeśli trwa przez dłuższy czas, stanowi zmianę w funkcjonowaniu dziecka, nastolatka (istotne jest nasilenie i częstotliwość objawów).

Zareaguj:

• gdy dziecko jest wycofane, nie nawiązuje relacji z otoczeniem (nauczyciel, rówieśnicy), zwłaszcza, gdy dotychczas nie obserwowano u niego unikania kontaktu ze środowiskiem,
• gdy obserwujemy u ucznia utrzymujące się przygnębienie, smutek, drażliwość, bezradność, rezygnację z dotychczasowych aktywności, niemożność przeżywania przyjemności, gdy z rodzajem fiksacji podejmuje tematykę śmierci, mówi o pożegnaniu, tworzeniu testamentu,
• gdy dziecko zachowuje się w sposób nieadekwatny do sytuacji, jest nadmiernie pobudzony lub spowolniony, impulsywny, trudno mu się wyciszyć,
• gdy pomimo prowadzonych rozmów uczniowi trudno jest wytłumaczyć swoje zachowanie, nie rozumie, dlaczego zachowuje się w określony sposób,
• gdy uczeń zaczyna zachowywać się w sposób przemocowy wobec otoczenia, nie reaguje na sygnały płynące od otoczenia, gdy agresję kieruje przeciwko sobie - widzimy oznaki samookaleczeń
• gdy zaobserwujesz, że dziecko stało się nadmiernie senny, zmęczony, gdy zgłasza, że, nie może w nocy spać bądź ma zaburzony rytm snu,
• gdy zaobserwujesz nadmierny apetyt u dziecka, objadanie się bądź niespożywanie posiłków, unikanie sytuacji podczas których miałby kontakt z jedzeniem,
• gdy dziecko zgłasza Ci trudności somatyczne np. często skarży się na bóle głowy, bóle brzucha, problemy z oddychaniem (konieczne jest wykluczenie medycznej przyczyny),
• gdy dziecko opuszcza dni w szkole bez usprawiedliwienia, ma kontakt z substancjami psychoaktywnymi, mamy informację o podejmowaniu działań przestępczych,
• gdy dziecko „zamyka się w swoim świecie”, mamy poczucie, że jest niezainteresowany rzeczywistością, wydaje się w swoich zachowaniach „dziwaczny”, niedostępny,
• gdy dziecko przejawia trudności w nauce, ukazuje brak motywacji do nauki, niemożność skupienia się, koncentracji, zaburzoną spostrzegawczość

PAMIĘTAJ!
nie jesteś diagnostą a szkoła i dom nie jest miejscem leczenia zaburzeń psychicznych ale to co możesz zrobić to być refleksyjnym i uważnym na występowanie powyższych sygnałów ostrzegawczych!

Wskazówki: Formułuj komunikaty adekwatnie do wieku ucznia, jego możliwości intelektualnych. NIE oceniaj! „Twoje zachowanie jest niewłaściwe”, „Jesteś niegrzeczny”, „Źle wpływasz na kolegów” Nie stawiaj diagnoz! „Pewnie masz depresję”, „Boisz się szkoły, myślę, że to fobia szkolna”, „Zachowujesz się jakbyś był zaburzony” Nie mów jak uczeń powinien się zachowywać! „Musisz rozmawiać z kolegami”, „Powinieneś mieć większy entuzjazm do nauki”, „Nie możesz nie uważać na lekcjach”.
Powiedz o swoich odczuciach. „Martwię się o Ciebie”, „Chciałbym Ci pomóc”, „Twoje zachowanie mnie niepokoi” Opisz zachowanie ucznia. „Zauważyłem, że w ostatnich tygodniach stałeś się pobudzony, trudno Ci się wyciszyć”, „Mam wrażenie, że coś Cię trapi, jesteś wycofany, trudno się z Tobą skomunikować”, „Zauważyłem rany na Twoich przedramionach, zastanawiam się co się stało”

Stygmatyzacja w sieci, wpływ pandemii na zdrowie psychiczne dzieci i młodzieży

Bardzo ważnym zagadnieniem jest również wpływ social-mediów / „obecności” dzieci i nastolatków w Internecie na ich zdrowie psychiczne. Sytuacja pandemii przeniosła nasze życie na wiele miesięcy przed ekrany komputerów. Istotne w kontekście przeciwdziałania przyczynom kryzysów psychicznych jest rozpatrzenie takich zagadnień jak hejt, cyberbullying, mowa nienawiści. hejt mowa nienawiści wykluczenie dyskryminacja przemoc Hejtem możemy, w dużym uproszczeniu, nazwać raniącą drugą osobę opinię wymierzoną pod jej adresem, co prowadzi do mowy nienawiści – działań mających na celu szerzenie form nienawiści bazujących na nietolerancji. Cyberbullying to forma przemocy rówieśniczej przez internet. Zastanówmy się jakie mogą być przyczyny pojawiania się tych zjawisk w Internecie i na ile my możemy im przeciwdziałać?

Przyczyny:

• Potrzeba uwagi ze strony otoczenia
• Trudności emocjonalne
• Brak wglądu w swoje postępowanie
• Naśladownictwo
• Samoobrona – własne doświadczenie przemocy w sieci
• Nuda
• Brak odporności na stres, brak skutecznych technik radzenia sobie z napięciem (dlatego atakuję innych)